lunes, 17 de diciembre de 2012


 Ya estamos convencidos de que la crisis económica que estamos padeciendo es un pequeño reflejo de la crisis moral y cultural en la que nos hemos ido enredando desde hace tiempo. Desde todas partes surge la pregunta por la solución. Todos buscamos una salida decorosa: una salvación para la persona y para la sociedad.
¿Dónde se encuentra la salvación? Unos la buscan en unas reformas económicas que al fin terminan por aplastar más a las víctimas. Otros apelan a una revolución pendiente que trata de hacernos olvidar su propio fracaso. Otros miran a los poderosos de la tierra y a las nuevas economías emergentes esperando que nos compren como esclavos.
Pero nos cuesta entender que la salvación no es solo obra nuestra. En el texto del profeta Baruc que hoy se proclama, se insiste en recordar la iniciativa de Dios. Es Dios quien elige a Jerusalén. Es Dios quien la reviste de un manto de justicia. Es Dios quien trae a sus hijos del destierro. Es Dios quien les allana los senderos del desierto (Bar 5, 1-9).

LA CONVERSIÓN DEL HOMBRE

El desierto es también el ambiente en el que se mueve Juan el Bautista. No deberíamos olvidar que había nacido en el seno de una familia y de una tradición sacerdotal. Habría podido disfrutar de una situación de privilegio. Sin embargo, Juan había roto con aquel sistema para retirarse al desierto. De allí viene la salvación.
El evangelio de Lucas evoca con fuertes rasgos la situación social que estaba viviendo el pueblo de Israel (Lc 3,1-6). En lo político, estaba dominado por los tentáculos poderosos del Imperio Romano. En lo religioso, se recordaba que, habiendo sido sumo sacerdote durante nueve años, Anás seguía controlando el templo por medio de sus hijos y de su yerno Caifás.
Cualquiera había pensado que había que comenzar por cambiar de un golpe las estructuras del poder. Pero Juan descubre que las dificultades para que amanezca el día de la salvación no están sólo en la situación política o eclesiástica. Están sobre todo en el interior de cada persona. Juan se retira al desierto para poder invitar a todo hombre a la conversión.
Haciéndose eco de las palabras de Baruc y de Isaías (2, 12-18), Juan insiste en la necesidad de allanar barrancos y precipicios para facilitar el camino de la salvación. Hay que rebajar los montones de nuestro orgullo. Y hay que rellenar los socavones de nuestros desalientos. A la esperanza se oponen tanto la presunción como la desesperación.

EL ANUNCIO DE DIOS

“Que lo torcido se enderece y lo escabroso se iguale, y todos verán la salvación de Dios”. El mensaje de Juan Bautista no era sólo moral. Era profundamente religioso. No sólo invitaba a los hombres a la conversión. Anunciaba la intervención de Dios.
• “Todos verán la salvación de Dios”. Bien sabemos que si es preciso observar la Ley de Dios, es más necesario aún descubrir y amar al Dios de la Ley. A los que esperar la salvación de Dios es hora de anunciarles con humildad y valentía el verdadero rostro del Dios de la salvación.
• “Todos verán la salvación de Dios”. Se dice que para la fe de Israel era importante el verbo “escuchar” la voz de Dios. Pero los peregrinos que subían al templo de Jerusalén deseaban también “ver” el rostro de Dios. Los creyentes de hoy están llamados a dar un testimonio que haga visible a Dios en este mundo.
• “Todos verán la salvación de Dios”. El pregón del Bautista va dirigido a “todos”: los de cerca y los de lejos. La salvación tiene una dimensión universal. Dios quiere la salvación de todos. Los que sólo en él encuentran consuelo y apoyo. Y los que hacen alarde de su autosuficiencia.
- Señor Jesús, tu nombre significa que “Dios es salvación”. En las palabras de Juan el Bautista hemos descubierto que en ti podemos ver el camino por el que Dios llega a salvar a nuestra pobre humanidad. Bendito seas por siempre, Señor.

José-Román Flecha Andrés

EU NON QUERO QUE SE VAIAN NIN A MULA NIN O BOI.
XAQUÍN CAMPO FREIRE.- FONTE DA CRUZ.15-12-2012

Amigos: Feliz Natal. Boas Festas. Feliz 2013.

Tal vez porque no fondo estamos abondo magoados hai coma un clamor popular de tristura porque o Papa botase do belén ao manso boi e a inqueda mula.
Estamos faltos de humanidade e de humanización. E a tenrura escasea nun mundo inhóspito, onde están a saír polas ventás xentes que non resisten ter que ver como as súas casas se converten en cárceres de morte e desespero nas mans dun sistema perverso ao que todos estamos servindo de esteo con medo a que se esbarroe ou emborralle dunha vez.
Salvamos ao deus euro por mais que as persoas morran. Asistimos, mudos, como botan do belén da humanización á sanidade para todos, á educación para todos, á asistencia social para os más desfavorecidos, ás linguas, como a galega, conservada polos de abaixo, aos vellos que disque son moi caros, porque o seu traballo agora xa non é, e os seus aforros son un malgasto que pertencen ao fondo de pensións. Meteron nun peto que xa non é deles.
Os de abaixo non teñen dereito a ter voz de seu, fala de seu, saúde de seu, educación de seu, acompañamento dos de seu, xustiza ao alcance do débil, nin sequera a poderen os velloucos sobrevivir ou, se lles peta, tomar xuntos unha gasosa sen alcol.
E se en todo iso hai algo de valor, que pase a ser fonte de ingresos para o sistema Copago. Que paguen! E que non falen. Fóra toda expresión se non é para dicir. Mande usted! Non se pode perder esa bicoca. Xa o dixo Díaz Ferrán en representación da patronal, inda que agora, xa caído, non gosten do seu discurso. Que fan a mula e o boi nos cortellos dos pobres cando poden estar a traballar arreo para nós, para o sistema? Fóra! Ao matadoiro, tal vez? Mellor, se pagan por eles.
Hai pouco suprimiron por circular imperativa a xornada de portas abertas ou visita dos familiares nos cárceres de España. Estaba funcionando ben para todos e case sen custos económicos. Era voluntarismo. Fóra! Penados e familias, que sufran todos eles. Hai malestar en moitos funcionarios.Todos estaban empeñando as súas mellores iniciativas para humanizar o sufrimento de quen se ve atrapado nas gadoupas da exclusión. Fóra! O artigo 25 da Constitución fala de reinserir, reinsertar, resocializar.  Fóra!  Volvamos ao sistema puro e duro. Só faltaba que agora nos puxésemos brandos! Con esa xentalla non hai nada que facer.  Non son humanos. “Son antisistema”. Eles, malvados, crean conciencia en nós de sermos boas persoas. Nós non somos “coma ese publicano”. O sistema xa os retirou da circulación. Que máis queres, sociedade? Xa os temos reducidos. Agora cadea perpetua, revisábel, para peor. Eu, xente de pro, nunca visitei un cárcere. Nin penso. Non quero lixarme con ningún “deses”. . Viva la Navidad! Así, en lingua estándar. Deixa que pasen dous anos. Daquela falaremos. E, coñecendo por dentro cara a onde camiñamos, vese vir cara a onde progresamos.
Non. Eu non quero que boten a mula e o boi do portal. O cortello é deles por dereito propio. Eu que son rural e da aldea, alí sempre convivimos coa bichería. E cando morría un puchiño ou cando a vaca non podía parir e sufría, chorabamos. Son os signos de humanización e convivencia dos da aldea. Os da cidade e os dos sistemas dicíannos: Aldeanos, lloráis por un ternero! Clarín si que nos entendeu. Adiós, Cordera! Estabamos mutuamente domesticados, coma o raposo e o Principiño. Non. Non quero que se vaian nin o boi nin a burra. 
Non sei se estiveron no Belén. Xa sei que non. Pero si nas profecías dos desamparados, nos anawin, do antigo Testamento. E se non estiveron  no comezo do belén, chegaron con San Francisco máis tarde. Chegaron tarde porque viñan de traballar, atoparon o sitio ocupado. E acubilláronse cedendo espazo á aquela xente de fóra. Traían a calor de estar labrando e repartírono. Eles, en troco, recibían os aloumiños do neno e deixábanse querer. Non. Eu non quero que se vaia nin a miña marela  nin a miña cabalía, como din os asturianos.
Xa tolero con que se vaia o neno e os seus pais, que estaban alí de paso. O cortello xa non era deles. Eles foron uns okupas. A pucha e o poldro estaban no de seu ata que agora chegou o desafiuzamento tamén para eles. Traballan, pero non pagan. Nin a labrada nin a agra, coma as oliveiras dos de Jaén, non son deles. Eles están hipotecados. Polo menos, que fique a mula e o boi. Por que se teñen que ir? Porque consumen. Viva a troika salvadora!
Non. Non hai dereito. Eu sei que, cando o neno medre, ha volver polos cortellos dos pobres para ver como lles vai con iso do leite e das cooperativas. Todos volvemos ás orixes, polo menos os que estivemos a carón da Parda ou do Tordo, aquel poldro esvelto e lanzal.
 Se vos digo que toda a miña irmandade nacemos no mesmo medio dos nosos bichiños! Hixienizado, naturalmente. Tamén para naceren eles, que nos doían. Pero todos no mesmo medio. Non había hospitais. Nin médicos. Daquela só estaba a tía Sabina de Agramonte que sabía desas cousas. E para eles, o menciñeiro, o tío Santalla, que aprendera en Cuba. O demais eran contos e andrómenas.Teremos de volver?
Non. Non quero que se vaian do portal nin a mula nin o boi. Preparémonos para asociarnos e resistir. O povo é quem mais ordena!
Feliz Natal. Bo 2013.
 
 
 
 



















UXÍO GARCÍA AMOR ENCHEU O NOSO SEMINARIO DE MÚSICA

XAQUÍN CAMPO FREIRE. FONTE DA CRUZ, NARÓN. 22-11-2012.
Día 22 de novembro, Santa Icía, Padroeira da música. E deixándome levar polos soños e as lembranzas agarimosas volvo cara atrás sen ira ao Seminario de Mondoñedo dos anos 50. E atopo de novo a Uxío García Amor de quen tiven a honra de ocuparme hai poucos días na homenaxe que lle tributou Xermolos e a Irmandade Manuel María declarándoo Chairego de honra.
Nós coñeciamos ben o chío e o cantar dos diversos paxariños no raiar da alba, pois case todos viñamos do rus e criabámonos con eses primeiros cantores do universo, cousa hoxe ben máis difícil pola extinción de moitas das especies ou porque no ambiente urbanita predominan os ruídos sobre as melodías.
Grazas ao labor calado e constante dos nosos músicos de aldea, (moitos deles autodidactas e verdadeiros artistas que saían da nada) e grazas aos nosos gaiteiros ou ás orquestras nos días da festas patronais íamos achegándonos a un repertorio importante de música popular e tradicional. En moitas aldeas aínda non tiñamos luz eléctrica.
Os seminarios e as catedrais foron desde sempre lugares privilexiados para vivir a música selecta en vivo e en directo. Na nosa tradicional Ratio studiorum a clase de música, solfexo e gregoriano tiñan, cando menos, media hora cada día. Pero tampouco desde aí se accedía a toda a produción musical mundial. Faltaba unha axeitada Historia da música e unhas boas audicións.
Tampouco debemos esquecer que na ditadura a censura era férrea e actuaba manu militari contra todas as formas creativas de expresión por moi artísticas que elas fosen, salvo as promovidas polo réxime. Naquela España. moi ao revés do que dicía o Cara al sol, aínda tardaría moito aquilo de “empezar a amanecer”. A pobreza tamén era moita.
Hoxe en vilas un pouco grandes hai pazos de ópera e os medios de comunicación poñen nas ondas a música no mesmo intre de estar nacendo no lugar máis apartado do mundo Cada un de nós temos varios aparellos musicais que camiñan connosco no peto, no automóbil e xa non falemos dos rapaces colgados dun “pinganillo” a todas as horas do día.

Música clásica no espertar e espertar á música clásica.

Pero no meu soño, coma San Ero de Armenteira, deixádeme aparecer de novo no noso entrañábel Seminario de Mondoñedo mesmo no abrente dun día calquera de 1956. Foi daquela cando Uxío substitúe a clásica campá que rexía todos os actos da comunidade por un adiantado fío musical, un tanto artesanal, xa que a tecnoloxía de Mondoñedo naqueles intres tampouco podía dar moito máis de si.
Todos os días do curso amencíamos cun repertorio selecto durante media hora. Para a maioría de nós era a primeira vez que oíamos e escoitabamos as catro estacións de Vivaldi ou nos familiarizabamos con Mozart, Chopin, Thaikowsky, Debussy, Bach, Beethowen, Rimsky-Korsakoff, etc, Albéniz ou J.Rodrigo.
Como Director da Schola cantorum mimou sempre a nosa mellor música galega e a dos nosos mellores mestres galegos. A Negra Sombra estremecía baixo a súa batuta.
Hoxe parece un paradoxo que teñamos de estar a magnificar algo tan sinxelo como erguerse cunha alborada musical. Distingue tempora et concordabis mores et jura. A cada tempo hai que interpretalo no seu acontecer e non valen transposicións de criterios históricos.
Pois neste ambiente chega Uxío, despois de dez anos en Roma, a Mondoñedo, unha cidade xa na vertical de decadencia ao deixar de ser provincia do antigo reino da Galiza, no 1833, e as gadoupas da guerra e a emigración tamén puxeran os ventos contrarios para a nosa benquerida cidade episcopal.
Nada de un fantasma percorre Europa. Silenciosamente, como é el, axiña se fixo notar. Pero non sen sufrimentos polas incomprensións ou mesmo os celos por parte de algúns ante a posibilidade de perder postos e prebendas ou polo simple inmobilismo inherente ao ser humano.
Aínda non aparecera a música nos plans de estudos en España e Uxío creou, con carácter voluntario, as Aulas para a formación do gusto musical. As súas intervencións e logo as audicións eran do que hoxe se denomina: excelencia. E isto estao afirmando alguén para quen o oído musical non é precisamente unha das súas dotes naturais. Por suposto houbo que establecer un certo filtro ou case un numerus clausus pola afluencia de voluntarios. Non cabiamos na aula máis grande que tiñamos:A da entrada.
Púxonos de texto de lectura indicativa: Música para todos nosotros de Leopoldo Stokowski, Espasa-Calpe, C. Austral, nº591, 5ª, 1954, Madrid. (18 pesetas). Gárdoo coma un tesouro.
Deste autor di o presentador: “Cando só tiña sete anos decatouse de que a música non só era algo moi belo, senón a expresión da máis alta poesía da vida; por esta razón é unha das influencias máis inspiradoras”.
Isto mesmo digo eu, no día de Santa Icía, do noso benquerido mestre García Amor. Grazas, D.Uxío.