XAQUÍN CAMPO FREIRE .- XAQUÍN DE ROCA, 19-01-2013.
Este
12 de xaneiro celebrouse na Casa Habanera de Guitiriz unha homenaxe a
cantos colaboraron na loita contra da contaminación do CASÓN hai 25
anos. A proxección do vídeo: “O
paso do Casón por Guitiriz”,
puxo de novo bágoas nos ollos de todos nós e renovou o noxo e o
arrepío contra do abuso e desprezo daqueles que en troques de
defendernos mentiron conscientemente e masacraron sen piedade.
“O
caso do Casón”. Hai 25 anos. Eu
tamén estiven alí o tempo que puiden. A distancia na que vivo era
moito máis grande do que hoxe ao non termos autovías. Pero para os
nativos de alí a presenza nosa era obrigada.A nosa xente de sangue,
de parentela e de veciñanza á quen lle debiamos a vida e a
formación era a que estaba en perigo de vida e de morte. Aínda non
sabemos hoxe que levaban eses bidóns. Nada de bo. En Fisterra morreu
xente. Chorando e espavorecidos foron evacuados de noite e sen rumbo.
Quen
poida ver o documento audiovisual terá sorte. Está moi ben feito.
Para nada é sensibleiro nin demagóxico. O relato fica curto. Só
historia pura e dura. Testemuños de testemuñas reais. As marcas
están aínda nas propias carnes. E no máis fondo da alma latexa
unha rabia profunda polo asoballamento da propia dignidade.
“O
veciño necesario da comarca”.
Non sei aínda de quen é a frase.
Con ese título de verdadeira
honra, quíxose premiar o labor de todos. Porén, foi decisivo o
inmediato e profético berro de rebeldía e rebelión de Alfonso
Blanco Torrado quen a golpe de altofalante percorreu á présa toda a
bisbarra convocando a todos a rebato, con toque de campás incluído.
E logo coordinou toda a acción con liderado axeitado, con diálogo,
animación, esixenza e ao mesmo tempo coa temperanza heroica e
críbel. A xente fiábase del. Nunca lles fallara. Soubo exercer con
todos unha terapia imprescindíbel para non deixarse sobordar dos
nervos no confronto necesario sen entrar nas provocacións da sen
razón que lles tendían con ameazas, abusos, malos tratos e mesmo
con torturas. Era necesario non perder nunca a razón fronte aos
verdadeiros delincuentes daquela panda de ineptos de arriba abaixo,
que en troques de defender ao seu pobo conducíannos á miseria
colectiva. Disto podo testificar porque fun testemuña directa
Naquelas
datas comprobei en carne propia o que é ser verdadeiro veciño
solidario en causa grave e común. Ser cidadán e non escravo. Ser
servidor do pobo e non domesticador mentireiro ao servizo dun poder
podre, inxusto e abusón. É doado facer homenaxes a tempo pasado. Os
riscos foron serios. Estarán volvendo eses tempos?
Aqueles
días sentín o gozo de formar parte dun grupo, con fala e cultura
propias, con conciencia do nós colectivo. E volvín cantar:
“Collidos das mans, coas mans de todos faremos un camiño na noite
e dime o corazón que algún día venceremos”.
Reafirmeime
no que xa vivira con Pepe Chao Rego, Cuco Ruíz de Cortázar, Antón
Aneiros, Vicenzo Couce, Anxo Ferreiro Currás, Ramón Díaz Raña e
moitos outros compañeiros en Ferrol: O que é ser crego na Galiza
que nos doe. Que acertada é a fórmula: Sermos o veciño necesario
nas comarcas do rural ou no mundo proletario do meu pobo, sensíbeis
e solidarios coa nosa xente que vive morrendo a cotío nas costeiras
ou no traballo do mar, e coa a intelectualidade ou co traballo
honrado do sector servizos.
Se son
sincero sinto mágoa dunha igrexa actual tan fóra do mundo e da
humanidade.
Hai
unha cantiga:“Todos xuntos, xuntos todos, na mesma lingua, no mesmo
chan”. Dixo Castelao: Vinde todos traballar á obra. Hai sitio para
todos. Non sobra ninguén. Nin os féridos e duros. Entre todos imos
facendo posíbel a redenzón da boa nazón de Breogán. Todos
merecemos outra oportunidade.
Grazas,
Alfonso Blanco Torrado, Veciño
necesario da comarca. E a Xermolos.
