Na tradición bíblica a viúva é símbolo por excelencia da persoa que vive soa e desamparada. Esta muller non ten marido nin fillos que a defendan. Non conta con apoios nin recomendacións. Só ten adversarios que abusan dela, e un xuíz sen relixión nin conciencia ao que non lle importa o sufrimento de ninguén.
O que pide a muller non é un capricho. Só reclama xustiza. Esta é a súa protesta repetida con firmeza ante o xuíz: «Faime xustiza». A súa petición é a de todos os oprimidos inxustamente. Un berro que está na liña do que dicía Xesús aos seus: "Buscade o reino de Deus e a súa xustiza".
É certo que Deus ten a última palabra e fará xustiza aos que lle berran día e noite. Esta é a esperanza que acendeu en nós Cristo, resucitado polo Pai dunha morte inxusta. Pero, mentres chega esa hora, o clamor dos que viven berrando sen que escoite ninguén o seu berro, non cesa.
Para unha grande maioría da humanidade a vida é unha interminábel noite de espera. As relixións predican salvación. O cristianismo proclama a vitoria do Amor de Deus encarnado en Xesús crucificado. Mentres tanto, millóns de seres humanos só experimentan a dureza dos seus irmáns e o silencio de Deus. E, moitas veces, somos os mesmos crentes os que ocultamos o seu rostro de Pai velándoo co noso egoísmo relixioso.
Por qué a nosa comunicación con Deus non nos fai escoitar por fin o clamor dos que sofren inxustamente e nos berran de mil formas: "Facédenos xustiza"? Se, ao orar, nos atopamos de verdade con Deus, cómo non somos capaces de escoitar con máis forza as esixencias de xustiza que chegan ata o seu corazón de Pai?
A parábola interpélanos a todos os crentes. Seguiremos alimentando as nosas devocións privadas esquecendo aos que viven sufrindo? Continuaremos orando a Deus para poñelo ao servizo dos nosos intereses, sen que nos importen moito as inxustizas que hai no mundo? E se orar fose, precisamente, esquecernos de nós e buscar con Deus un mundo máis xusto para todos?
O que pide a muller non é un capricho. Só reclama xustiza. Esta é a súa protesta repetida con firmeza ante o xuíz: «Faime xustiza». A súa petición é a de todos os oprimidos inxustamente. Un berro que está na liña do que dicía Xesús aos seus: "Buscade o reino de Deus e a súa xustiza".
É certo que Deus ten a última palabra e fará xustiza aos que lle berran día e noite. Esta é a esperanza que acendeu en nós Cristo, resucitado polo Pai dunha morte inxusta. Pero, mentres chega esa hora, o clamor dos que viven berrando sen que escoite ninguén o seu berro, non cesa.
Para unha grande maioría da humanidade a vida é unha interminábel noite de espera. As relixións predican salvación. O cristianismo proclama a vitoria do Amor de Deus encarnado en Xesús crucificado. Mentres tanto, millóns de seres humanos só experimentan a dureza dos seus irmáns e o silencio de Deus. E, moitas veces, somos os mesmos crentes os que ocultamos o seu rostro de Pai velándoo co noso egoísmo relixioso.
Por qué a nosa comunicación con Deus non nos fai escoitar por fin o clamor dos que sofren inxustamente e nos berran de mil formas: "Facédenos xustiza"? Se, ao orar, nos atopamos de verdade con Deus, cómo non somos capaces de escoitar con máis forza as esixencias de xustiza que chegan ata o seu corazón de Pai?
A parábola interpélanos a todos os crentes. Seguiremos alimentando as nosas devocións privadas esquecendo aos que viven sufrindo? Continuaremos orando a Deus para poñelo ao servizo dos nosos intereses, sen que nos importen moito as inxustizas que hai no mundo? E se orar fose, precisamente, esquecernos de nós e buscar con Deus un mundo máis xusto para todos?
José Antonio Pagola.- Traduciu: Xaquín Campo Freire.
Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Fai que se escoite o clamor dos que sofren. Pásao. 17 de outubro de 2010
29 Tempo ordinario (C)
Lucas 18,1-8
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.